ஆழ்ந்த நித்திரையில் கிடந்த எனது காதில் கொதிக்கும் எண்ணையைக் ஊத்தியது போலிருந்தது அவனது நிர்த்தாட்சண்யமான இறுகிய குரல்
‘பஸ் பிரேக் டவுனாகிப் போட்டுது. எல்லாரும் உங்கடை சாமான்களுடன் இறங்குங்கோ’
‘மற்ற பஸ் கொழும்பு போக ரெடியா நிக்குது’ என்ற அவனது அடுத்த வாசகம் வயிற்றில் பால் கரைத்து ஊற்றிய நிம்மதியைக் கொடுத்தது.
அந்தர அவதிப் பட்டு தாவி இறங்கியபோது ஏற்கனவே பலர் இறங்கியிருந்தார்கள். டிக்கியில் கிடந்த சாமான்கள் பாதை ஓரமாகக் குவிந்து கிடந்தது.
‘உங்கடை உங்கடை சாமான்களை மற்ற பஸ்சில் ஏத்துங்கோ’ என்று அலட்சியமாகச் சொல்லியபடியே அரை மனதுடன் மாற்றி ஏற்றுவதற்கு உதவியும் செய்து கொண்டிருந்தான்.
‘மற்ற ஆக்கள் உங்கடை சாமான்களோடை அங்காலை நிக்கிற பஸ்சிலை ஏறுங்கோ என்றான்’ இன்னொரு உதவியாளன்.
வீதியின் கரையோரமாக இன்னும் கொஞ்சச் சனம் நிற்பது அப்பத்தான் கண்ணில் பட்டது. கனபேர் இல்லை. மிதமிஞ்சினால் 10-12 பேர் இருக்கும்.
அவர்கள் நாங்கள் வந்த ஏசி பஸ்சில் ஏறிக் குசாலாகப் பயணிக்க இருந்தவர்கள்.
‘சீட் நம்பர் போட்டிருப்பாங்களோ. பழைய நம்பர் சீற் கிடைக்குமோ. அல்லது நின்றபடிதான் மிச்சப் பயணமோ’ சொகுசுப் பயணத்திற்கு அல்லாடியது மனம்.
நல்ல வேளை சீட் கிடைத்தது.
உள்ளே போய் உட்கார்ந்து உடல் ஆறிய போது ‘ஏமாத்திப் போட்டாங்கள்’ மனம் சொல்லியது.
இது நாங்கள் வந்தது போன்ற வசதியான பஸ் இல்லை. சாதாரண 600 ரூபா டிக்கற் பஸ். நல்ல சீற்றுகள் இல்லை. அதை அட்ஜஸ்ட் பண்ணி காலைக் கையை நீட்டி நிம்மதியாகத் தூங்க முடியாது. ஏசியும் கிடையாது.
ஜன்னலுக்கால் வீசும் காற்று ஆளை எதிர்ப்பக்க ஜன்னலால் வெளியே தூக்கி எறிந்துவிடும் போலிருந்தது.
‘காலம்பிற வேலைக்குப் போகோணும். வசதியான பஸ் என்றால்தான் கொஞ்சம் கண் அயரலாம். அடுத்த நாள் களைப்பின்றி வேலை செய்யலாம்’ என்று எண்ணி சுளையாக 1300 ரூபா கொடுத்து இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பே புக் பண்ணி வைச்சதை நினைக்க பற்றி எரிந்தது.
பஸ்சில் உள்ள இளசுகள் காரசாரமாக விமர்சித்தார்கள்.
‘பிரேக் டவுண் எண்டு போட்டு யாழ்ப்பாண ஆக்களை அதே ஏசி பஸ்சிலை அனுப்புறாங்கள். கள்ளப் பயலுகளை விடக் கூடாது. காசை வாங்க வேணும்.’
எங்கை வாங்கிறது? எப்படி வாங்கிறது? வெறும் சுடுகாட்டு ஞானம்தான். விடிந்தால் மறந்துவிடுவார்கள்
சரி காசு கிடக்கட்டும்.
ஏன் பஸ் மாத்தினாங்கள்?
‘இரகசியப் புலன் விசாரணை’யில் தகவல் கசிந்தது.
மறு நாள் யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து கொழும்புக்கு வருவதற்கு 3 பஸ் அளவிற்கு சனங்கள் இருக்குதாம். ஆனால் அங்கை இரண்டு பஸ்தான் நிற்குதாம்.
பிரேக் டவுண் எண்டு பொய் சொல்லி சனங்களை ஏச்சுப்போட்டு அந்த ஏசி பஸ்சை ஊருக்கு திருப்பி அனுப்பிட்டாங்கள். எப்படியாவது வந்து சேர வேணும் என்ற அவசியத்தில் வாயை மூடிக் கொண்டு இவர்கள் பயணத்தை தொடர வேண்டியதாயிற்று.
நடந்ததற்கு ஒரு ‘சொறி’ அல்லது ‘மன்னிக்கவும்’ என்றாவது சொல்லியிருக்கலாம்.
அது ஒண்டும் கிடையாது. பொய் சொல்லி பையை நிறப்பதான் முன் நிற்கிறாங்கள்
அம்மா தாயே. முத்துமாரி மாதாவே. அன்னையே ஏனம்மா சனங்களைப் பேய்க் காட்டுறாய்.
சனங்கள் பேய்ச் சனங்கள் அல்ல. தெளிவாகவே புரிந்திருக்கிறார்கள்.
0.00.0
முருகானந்தன் கிளினிக் 